اصولاً، AS3.0 یکی از زبان‌هایی است که تفاوت زیادی میان برنامه‌نویسان عادی و با تجربه، قائل می‌شود. چگونه؟ با کاهش کارایی!… چرا؟ از پدرش java به ارث برده است!
به دلیل شباهت زیادی که در ساختار این زبان با java وجود دارد، برنامه‌نویسان AS3.0 به مرور زمان، تمایل زیادی به برنامه‌نویسی ساخت یافته و لایه‌بندی شده پیدا می‌کنند. شئ‌گرایی بی حد و مرز باعث می‌شود که مفاهیم مخفی‌سازی (بخوانید Encapsulation) در تمام اجزای برنامه به وضوح دیده شود. تعریف انواع و اقسام Interface ها، کلاس‌های ایستا و پویا، ارث‌بری و اشیاء متنوع، به خودی خود، سبک برنامه‌نویسیان AS3.0 را به طراحی لایه‌های مستقل نزدیک می‌کند.
اما، خطری که همیشه در کمین این نوع از برنامه‌نویسی منطقی وجود دارد، کاهش کارایی در مدیریت حافظه است.
استفاده زیاد از الگوهای طراحی مانند Singleton برای بهینه‌سازی مصرف حافظه (هرچند که هدف اصلی آن نبوده است) و Proxy یا Facade جهت ساده‌سازی روابط بین کلاس‌ها و اشیاء در محیط‌های ManagedCode مانند Flash، گویای این مسئله است که گاهی، پس از طراحی منطقی کلاس‌ها و سازماندهی لایه‌ها، به میزان کمی از بی‌نظمی با هدف افزایش کارایی نیازمندیم.
از این پس، سعی می‌کنم در سلسله پست‌های بهینه‌سازی در کارایی، به طرح مواردی مانند نکات برنامه‌نویسی بهینه و حتی الگوهای طراحی سودمند در این رابطه بپردازم.
در این مطلب به یکی از مهمترین منابع کاهش کارایی که همان EventHandler ها هستند پرداخته می‌شود.
در زبان AS3.0، قدرت شئ‌گرایی java به همراه قدرت پردازش بصری محصولات شرکت Adobe در یک جا جمع می‌شوند.
نتیجه این می‌شود که کلیه ترسیمات و اشکال گرافیکی را به سادگی، در قالب اشیاء تعاملی (Interactive Objects) تعریف نموده و بارها از آنها استفاده می‌کنیم. تعریف ساده انواع کامپاننت‌های گرافیکی داده‌ای مانند List، Grid و Combo همگی از این دست هستند.
اما از آنجا که این اشیاء، بار تعاملی بودن را نیز به دوش می‌کشند، لاجرم به رویدادها نیز باید پاسخ دهند. اینجا است که بهینه‌سازی حرف اول را می‌زند. یک برنامه کاملا اصولی و منطقی نوشته شده، ممکن است فاقد کارایی لازم باشد.
(ادامه مطلب…)
